11

Ha i mamy 11 rozdział. Co mogę powiedzieć? Castilla sprawia, że mam ochotę skakać i przez nich nie uczyłam się nic na egzaminy, ale moja ocena to - 5! haha to się nazywa być fuksiarzem <3 

***

Melanie

Miałam dzisiaj spotkanie z moją mamą i kompletnie nie wiedziałam co mam zrobić. A później jeszcze koncert z Alvaro. Dlatego siedziałam na łóżku i tonęłam w masie ciuchów i jeszcze chwila a wpadnę w panikę i zacznę płakać. Dlatego jak tylko usłyszałam odgłos zamykanych drzwi to od razu wybiegłam i widziałam swoją przyjaciółkę rozmawiającą przez telefon, która zdziwiona na mnie spojrzała.

• Musisz mi pomóc! - i ją ciągnęłam do pokoju
• O matko... a ty co? - i ogarnęła wzrokiem pokój
• Po pierwsze mam obiad z mamą, a po drugie idę na koncert?
• Z Alvaro z tego co pamiętam.
• Ale w co ja mam się ubrać?!
• Spokojnie. - i złapała mnie za ramiona – Zapewne byś założyła elegancką sukienkę.
• No tak się nosi.
• Wytrzymasz na koncercie w butach na obcasie?
• Powinnam? - westchnęłam
• Bo możesz założyć te turkusowe spodnie i koszulę. Albo te jeansy i białą koszulę z apaszką?
• No ok... ale Alvaro nie będzie się mnie wstydzić?
• Oj Mel... jaka ty jesteś słodka. - zaśmiała się – Wskakuj w seksowną bieliznę i zakładaj to na siebie. - i mi podała ciuchy
• Ale dlaczego w seksowną?
• Bo dobrze wiemy, że na koncercie spotykamy chłopaków z którymi można trochę zaszaleć?
• Idę z Alvaro.
• No to możesz zaszaleć z nim, ale to byłoby – i się zamyśliła – Bleee... jak siostra z bratem?
• Właśnie mi obrzydziłaś cały dzień, dzięki. - i się zaśmiałam
• Wiesz, że sobie też? Ale co to za obiad z matką? - i położyła się na moim łóżku
• Pamiętasz jak mówiłam o jej prezencie urodzinowym. Więc zadzwoniłam do niej tak jak mówił mi Adrian i zaprosiła mnie na obiad więc w podzięce się zgodziłam.
• Może chce naprawić wasze relacje?
• No tak. A ty jak się trzymasz po rozwodzie swoich rodziców?
• Daję radę. Może mojej mamie faktycznie będzie lepiej w Madrycie? Zresztą to stolica. Jest tam o wiele więcej chłopaków. - zauważyła
• Szukasz korzyści tylko dla siebie wiesz?
• No cóż taka jestem. - zaśmiała się

Ale jednak ją zostawiłam sama na moim łóżku i poszłam się wyszykować do łazienki. Aż wróciłam i widziałam jak leżała zapatrzona w okno więc od razu zapytałam czy wszystko gra, ale oczywiście zaraz z uśmiechem powiedziała, że tak i pochwaliła mój wygląd. Więc zadowolona złapałam za swoją torebkę, którą spakowałam i się z nią pożegnałam. Pojechałam autobusem do kafejki w której się z nią umówiłam. I o dziwo już była, a to ja akurat nie lubię się spóźniać i miałam to po niej. Usiadłam na swoim miejscu i się z nią przywitałam.

• Nie przypuszczałam, że w ogóle przyjdziesz.
• Dlaczego?
• Nie potraktowałam cię dobrze. - westchnęła – I dlatego na początku chciałam za to przeprosić. Powinnam cię wspierać bardziej.
• Chciałaś dla mnie jak najlepiej. - zauważyłam – Gdybym miała córkę to bym zapewne postępowała tak samo.
• Ale nie dyktowałabyś jej warunków.
• No tak...
• Jesteś szczęśliwa?
• Tak. - powiedziałam po zastanowieniu – W końcu wiem co to ciężka praca bo taka na pewno jest praca w kafejce. Musiałam dużo się nauczyć, ale na szczęście mam przyjaciół, którzy mi pomogli.
• Cieszę się, że spotkałaś ich na swojej drodze.
• Ja też się cieszę, że prowadziłaś mnie na ten plac zabaw.
• Ale mam nadzieję, że masz dużo czasu dzisiaj?
• Właściwie... jestem umówiona.
• Aha. No dobrze. - i widziałam, ze nie jest zadowolona
• Idę na koncert z Alvaro. Sprawił mi taki prezent na urodziny. - uśmiechnęłam się
• Z Alvaro? Z tym słodkim chłopczykiem co zawsze kopie piłkę?
• Tak, w końcu znalazł czas aby się wyrwać ze stadionu. - zaśmiałam się
• Wy ze sobą? - i mi się przyjrzała
• Słucham? A nie, nie. - od razu zaprzeczyłam – Czemu mówisz to samo co Adriana? - zaśmiałam się
• Bo może jest coś na rzeczy. Zawsze uważałam, że Adriana ma na ciebie zły wpływ, ale w tym momencie muszę się z nią zgodzić.
• Nie jest wcale taka zła. Jest naprawdę do rany przyłóż, ale ma czasem swoje odchyły.
• Nigdy nie miałam takiej przyjaciółki. - zauważyła – Zawsze miałam koleżanki, ale nigdy przyjaciółki.
• Ja mam paczkę przyjaciół. W sumie dzięki Adrianowi zadzwoniłam.
• To muszę chyba mu podziękować. Cieszę się, że w ogóle się spotkałyśmy.
• Ja też. - zauważyłam – Ale z Alvaro mnie nic, a nic. - od razu powiedziałam
• To dlaczego tak się upierasz? - zaśmiała się
• Bo obrzydzacie mi życie. Jak można by było z kimś kto jest przyjacielem od dziecka?
• Miłość przychodzi znienacka i nie wybierasz kim jest nasza druga połówka. - zauważyła z ciepłym uśmiechem co odwzajemniłam

O dziwo bawiłam się bardzo dobrze na tym obiedzie i się trochę rozgadałam i zasiedziałam. Bawiłyśmy się dobrze i dopiero wiadomość od mojego przyjaciela mnie obudziła. Bo mianowicie czekał już na mnie więc szybko zaczęłam się zbierać i na szczęście mama mnie zawiozła na miejsce. Pożegnałam się z nią i umówiłam na kolejny obiad i poleciałam do Alvaro z którym przywitałam się buziakiem i weszliśmy do klubu. Nie powiem, ale ludzi trochę było, ale na szczęście mieliśmy swoje miejsce i od razu je zajęliśmy z piwem.

• Ja wiem, że koncert i w ogóle... ale czy cię czasem nie odwiozła mama?
• Tak. Pogodziłyśmy się.
• No to się cieszę. A ojciec?
• Nic nie wie zapewne. Ale tak jest dobrze, nigdy nie miałam z nim dobrych kontaktów.
• Będzie dobrze. - i się do mnie uśmiechnął – Ale jak koncert?
• Jak zawsze mi się podoba. - uśmiechnęłam się szeroko i wsłuchałam w swoją ulubioną piosenkę – Tylko szkoda, że mamy bilety tylko dla nas.
• Wiesz... chłopaki nie lubią tego zespołu a Adri muzyki?
• Masz rację. Zresztą ona lepiej niech się nie odzywa. - zaśmiałam się – Mówiła mi o tym, że w klubie się podrywa innych chłopaków no chyba, że ciebie podrywam.
• Co? - i aż się zakrztusił
• No co? Nie chciałbyś małe co nieco z przyjaciółką?
• Z siostrą?
• Powiedziałam dokładnie to samo! - aż krzyknęłam – Ja nie wiem o co wszystkim chodzi.
• Szczerze?
• No.
• Nie spieszy mi się do związku. Zakończyłem z Mili... i teraz mi dobrze, samemu.
• Dorosłeś? - zauważyłam i mu się przyjrzałam
• Patrzę na was... samotnych i widzę, ze jesteście szczęśliwi tak czy siak. Więc ja sobie też poradzę?
• Na pewno. A wiesz dlaczego? Bo Alvaro Vazquez... najlepszy piłkarz na świecie, najlepszy przyjaciel pod słońcem zawsze sobie radzi.
• Masz rację. A teraz idziemy tańczyć! - i mnie pociągnął za rękę na co zaczęłam się śmiać