16

Bo dzisiaj środa co? 

btw

jeśli ktoś lubi Lucasa Vazquez czyt. fasolkę i chciałby złożyć mu życzenia urodzinowe - piszcie na gg bądź w komentarzu :) może być po polsku - będzie i tak tłumaczone na hiszpański :)
to na górze czyt. - robię coś po godzinach, coś co zaczęło sprawiać mi radość :)

***

 Adriana

O dziwo z Alvaro byłam już dwa miesiące i wcale nie miałam ochoty z nim zrywać co było dla mnie nowym zjawiskiem bo tak długo jeszcze nie byłam z żadnym chłopakiem. Na dodatek nie spieszyło nam się do niczego i do tej pory jeszcze ze sobą nie spaliśmy i jakoś miałam wrażenie, że obydwoje przedłużamy ten moment. Ale siedziałam na zajęciach i to ostatnich więc byłam zadowolona, że dotrwałam na wszystkich. Tyle tylko, że co chwilę dostawałam miłe wiadomości właśnie od mojego chłopaka na co uśmiech miałam jeszcze szerszy. Zaprosił mnie dzisiaj do siebie na kolację więc zadowolona odpisałam, że z miłą chęcią skorzystam. Dlatego po zajęciach od razu ruszyłam w stronę jego mieszkania i kupiłam po drodze wino. W końcu z pustymi rękami to nie wypada iść i weszłam do środka bez pukania. Tak jak on zresztą i od razu się uśmiechnęłam kiedy widziałam go jak stał nad jakimś naczyniem i podeszłam do niego i poklepałam po ramieniu na co się odwrócił a ja z uśmiechem stałam po drugiej stronie.

• Jej przestraszyłaś mnie. - i zasłaniał naczynie a ja od razu mu zabrałam pokrywkę i widziałam, że jest spalone na co się zaczęłam śmiać – Przepraszam... nawaliłem.
• Daj spokój. Dobrze, że kupiłam wino po drodze.
• Ja też mam. - i wskazał na butelkę
• To jeszcze lepiej. Napijemy się i zamówimy pizze? - zaśmiałam się
• Heh no ok... a chciałem aby było miło.
• Ej zawsze jest. - i dałam mu buziaka w policzek – Więc zamawiaj a ja się rozgoszczę. - i poszłam z kieliszkami i butelką do salonu na co zaraz się zjawił obok mnie z talerzami i czekaliśmy jedynie na pizze
• Ale nie ładnie tak pisać do mnie wiadomości kiedy jesteś na zajęciach wiesz o tym? - i pokiwał mi palcem
• Nie ładnie mi odpisywać i zaczynać pierwszym – i sama zrobiłam to samo delektując się winem i o dziwo przyjechała pizza i dopiero teraz poczułam jaka jestem głodna

Nic nie rozmawialiśmy ze sobą a jedynie zajęliśmy się jedzeniem i zadowolona siedziałam sobie na podłodze i czułam, że zaraz pęknę więc odsunęłam od siebie talerz i patrzyłam jak on pochłaniał resztę i tylko piłam sobie wino z uśmiechem. Aż sam odwzajemnił i dosiadł się do mnie.

• Nie mam sił. - westchnął
• Trzeba było aż tyle nie jeść. - zaśmiałam się i go poklepałam po klatce
• Ale co tam w ogóle?
• Stara nuda. Mel pracuje, chłopaki się uczą a ja staram się łączyć wszystko tak, aby mieć dużo czasu dla siebie?
• No tak. A ja staram się dobrze wypadać na treningach, aby mieć dużo czasu na boisku.
• No tak piłkarzyku. - zaśmiałam się
• Ale lubisz swojego piłkarzyka.

Sam się uśmiechnął i mnie pocałował na co zamruczałam. Ale odwzajemniłam pieszczotę, która mi się bardzo podobała. Nasze języki szalały w swoim rytmie a ja przesunęłam się bardziej na bok, aby było mi wygodnie. Od razu mnie przytulił i czułam jego dłoń na swoim biodrze. Całowaliśmy się coraz zachłanniej i jedynie odpinałam mu koszulę na co sam ją z siebie ściągnął. Przeszedł z pocałunkami na moją szyję podciągając moją bluzkę więc sama ją z siebie ściągnęłam.

• Sypialnia? - szepnął mi do ucha na co pokiwałam głową

Pomógł mi wstać i od razu przenieśliśmy się tam. Jednak ja poczułam ogromne onieśmielenie jak nigdy i tylko stałam tak przed nim. A on sam delikatnie mnie pocałował i widziałam, że sam nie jest pewny siebie. Ale postawiłam pierwszy krok i zaczęłam odpinać mu spodnie na co ściągnął je z siebie tak samo jak ze mnie spódnicę i zostaliśmy w samej bieliźnie. Delikatnie położył mnie na łóżku i patrząc mi prosto w oczy szepnął.

• Chcesz tego?
• Jak powiem, że sama nie wiem?
• To nie będę zmuszać. - więc spojrzałam w jego oczy, które zrobiły się ciemniejsze niż zwykle i go pocałowałam co odwzajemnił – Więc?
• Chyba dałam odpowiedź?

Uśmiechnęłam się i już żadne słowo nie zostało wypowiedziane. A mianowicie uczyliśmy się swoich ciał i staraliśmy się dać drugiej osoby tyle samo przyjemności ile sami czerpaliśmy. Chociaż nie było to łatwe bo wspólny rytm odnaleźliśmy dopiero po pewnym czasie. Ale musiałam przyznać, że Alvaro dobrze wiedział co robić i nie dziwne, że miał aż tyle dziewczyn w swoim krótkim życiu.

Alvaro

Leżałem na plecach w swoim łóżku i patrzyłem jak Adriana śpi przykryta tylko kołdrą. Uśmiechnąłem się sam do siebie bo musiałem przyznać, ze jest to naprawdę śliczna dziewczyna, nawet jak śpi. Usłyszałem telefon, tyle tylko że to nie był mój więc szybko, aby nie zbudzić mojej dziewczyny po niego poszedłem i wróciłem do łóżka. Widziałem, że dzwoni Mel więc odebrałem.

• No nareszcie. Co tak długo?
• Hej Mel. - odezwałem się
• Alvaro? Eee... przecież dzwonię do Adriany.
• Tak, tak. Ale jest u mnie. - od razu powiedziałem
• Rozumiem, ale możesz mi ją podać do telefonu?
• Ale ona jest w łazience. - i starałem się obudzić ją
• No to zapytaj się jej o której wróci bo jest mi potrzebna.
• To oddzwoni do ciebie co? Nie będę jej pukać do drzwi bo nie wiadomo co ona tam robi. - a Adriana właśnie z pomrukiem się we mnie wtuliła
• Co ona tak mruczy?
• Kto to? - mruknęła zaspana a ja od razu powiedziałem, że Mel – Tak? - i wzięła telefon
• Kochana o której będziesz?
• A która jest? - i się rozglądała
• To co ty robisz u Alvaro, że nie wiesz która jest?
• A myślisz, że ten ciołek co się wiecznie spóźnia wie co to zegarek i jak go nastawiać? - a ja od razu się oburzyłem
• No w sumie masz rację. Ale ok... o której będziesz?
• Niedługo...a o co chodzi?
• Randka!
• Dzisiaj?
• Nie, jutro ale musisz mi pomóc. Więc żegnaj się tam z Alvaro, ale go nie zabij. - i się wyłączyła
• Musisz iść co? - westchnąłem i pogłaskałem ją po ramieniu
• Słyszałeś... randka.
• Jakbyśmy jej powiedzieli, że sami jesteśmy na randce to bym mógł się tobą nacieszyć. - i ją pogłaskałem po policzku
• Alvaro... rozmawialiśmy już na ten temat.
• Wiem, ale nie chce abyś szła.
• Przecież nie odchodzę na zawsze. - i mnie pocałowała co odwzajemniłem
• Odwieźć cię?
• Nie musisz. - uśmiechnęła się – Ale chyba powinnam się zbierać.
• To dlatego cię odwiozę. - i się na niej położyłem – Bo zdecydowanie nie chcę się z tobą rozstawać po miłej randce.
• Która się nie skończyła chyba co? I to nie jest ostatnia randka co?
• Oczywiście, że nie. Ale na następnej nie spalę kolacji. - zaśmiałem się tak samo jak ona
• Może ukradnę klucze od Mel i sama coś zrobię?
• Nie musisz kraść. - zauważyłem – Mam jeszcze jeden plik kluczy. - i się uśmiechnąłem szeroko – I z miłą chęcią ci je podaruje.
• To miło. Ale powinniśmy się zbierać.
• Jeszcze nie. - i ją pocałowałem co odwzajemniła i na jakiś czas zajęliśmy się tą czynnością – Ok co dobre musi się kończyć. Zbieramy się bo Mel będzie zaraz w oknie siedzieć. - westchnąłem
• No co? Zakochała się to i wariuje. - i sama wstała od razu się ubierając tak samo jak ja – Jest szczęśliwa więc nie marudź.
• No tak, ale nie wskażę kto na mnie krzyczał, że jej mąciłem w głowie.
• Oj zamknij się debilu.
• Powiem ci...że tęsknię za tym twoim krzykiem. Chociaż... wcześniej też krzyczałaś. - i się wyszczerzyłem dostając od razu butem
• Jesteś skończonym dupkiem. - mruknęła i wyszła z mojego mieszkania a ja nie wiedziałem o co jej chodzi, ale po chwili wróciła się po telefon i znowu wyszła z trzaskiem

Zdziwiony od razu złapałem za swój telefon i napisałem do niej wiadomość: „Ale o co chodzi?”. O dziwo odpowiedzi nie dostałem, więc moje zdziwienie było jeszcze większe. Ale wzruszyłem ramionami i włączyłem sobie grę kiedy dostałem wiadomość: „Przepraszam, ale dziwnie się poczułam kiedy wypomniałeś mi, że krzyczę przy sam wiesz czym.”. Jedynie się zaśmiałem i wykręciłem do niej numer.

• Kochanie nie masz się czego wstydzić. - zauważyłem kiedy odebrała
• Wiem, ale mi dziwnie.
• Wariatka. Ale dotarłaś do domu?
• Tak, tak. I pomogłam nawet Mel, która wariuje jak nie wiem co.
• Może coś jest na rzeczy?
• Możliwe. Ale co robisz?
• Ah siedzę i gram. Więc nic specjalnego, a ty?
• Siedzę nad książkami. A raczej jedną książka, aby zrobić zadanie domowe.
• Oj, ale poradzisz sobie jak zawsze – zaśmiałem się
• No tak, chociaż teraz ode mnie nie przepisujesz. - sama się zaśmiała, a ja uśmiechnąłem na wspomnienia
• Nie ciesz się i tak nie miałaś zawsze dobrze.
• Oczywiście bo przepisywałam od Roberto. A teraz lepiej będę kończyć bo wiesz... nie skończę i będę musiała przepisywać.
• No dobrze, miłej nocy. - uśmiechnąłem się co sama mi odpowiedziała i zaraz się wyłączyła na co jedynie rzuciłem swój telefon w kąt kanapy i rozprostowałem kości z szerokim uśmiechem, że jednak nie jest na mnie zła