14

Przepraszam! tylko tyle mogę powiedzieć na temat tego rozdziału... kompletnie mi nie wyszedł, męczyłam się strasznie więc nawet nie musicie czytać... a i zapraszam was do zakładki CASTILLA - oceńcie sami czy na prawdę nie umiem pisać a może wam się to spodoba? Czekam na wasze opinie... a teraz uciekam na ważną rozmowę...

***

Roberto

Miesiąc – najgorszy miesiąc w moim życiu. Przez romans o mało co nie zostałem wylany z uczelni bo oceny nie były zbyt dobre. Na dodatek jej przyjaciółka się mnie uczepiła i na każdej lekcji zadawała mi pytania i to te najtrudniejsze. Właśnie miałem test z tego przedmiotu i siedziałem przed salą wymieniając wiadomości z Alvaro, który gadał jak najęty, ale przynajmniej moje myśli nie skupiały się na porażce. Usiadłem sobie na końcu i o dziwo obok mnie usiadła dziewczyna z innej grupy więc się do niej uśmiechnąłem, choć nie znałem jej za dobrze. Jak się okazało wraz z nami miały pisać i inne osoby, które nie zaliczyły w swoich grupach za pierwszym razem. Tyle tylko, że jak zobaczyłem pytania to nie wiedziałem na czym skupić się najpierw. Starałem się choć coś napisać, ale w pewnym momencie poczułem lekkiego kopniaka więc spojrzałem w bok i widziałem jak dziewczyna pokazuje mi odpowiedzi. Tylko się do niej uśmiechnąłem i tak, aby nikt nie widział ściągałem aż wszystko napisałem. Wyszedłem w sumie jako jeden z ostatnich. I ciągnięty przez chłopaków poszedłem do bufetu i nie mogłem podziękować tej dziewczynie za pomoc, ale jednak okazja szybko się nadarzyła bo kiedy szedłem w stronę wyjścia z uczelni po wszystkich zajęciach zobaczyłem ją pod uczelnią, ale o dziwo nie samą, a w towarzystwie jakiś dziewczyn, które jej dokuczały. Szybko doskoczyłem do nich i od razu zawołałem.

• Hej przepraszam, że mnie tak długo. - i ją objąłem – Idziemy na to ciacho które ci obiecałem wczoraj. - i odciągnąłem od nich
• Dzięki. - westchnęła
• Nie ma za co. I sam dziękuje za pomoc.
• Nie ma za co. - zaśmiała się
• Roberto.
• Ana.
• No to teraz zapraszam na ciastko. Jeśli oczywiście nie masz nic w planach.
• Ja? Oprócz nauki to chyba nie.
• No to zapraszam, bo sam nie mam zamiaru wracać do domu gdzie zapewne dziewczyny szaleją.
• Dziewczyny? - i na mnie spojrzała
• Moje przyjaciółki. Mieszkam z nimi i jeszcze przyjacielem. - uśmiechnąłem się i przepuściłem ją w drzwiach od razu prowadząc do stolika
• Rozumiem. Ja jeszcze mieszkam z rodzicami.
• W sumie ja też bym mieszkał, gdyby nie propozycja dziewczyn. Ale dlaczego te laski tak się zachowywały?
• Nie ważne.
• Ok. - uśmiechnąłem się do niej co odwzajemniła i zaczęła mieszać w kubku
• Ale nie boicie się tak we czwórkę mieszkać? No wiesz dziewczyny i chłopaki?
• Nie, nie. Adriana i Mel to moje dwie siostry. Każdy z nas ma swój pokój i jakoś żyjemy, choć kłótnie się zdarzają o łazienkę.
• No tak. - zaśmiała się – U mnie w domu jest to samo. Moja młodsza siostra dłużej siedzi w łazience niż cała moja rodzina więc wiesz jakie są kłótnie.
• No tak, ja nie mam rodzeństwa ale moi przyjaciele mi to wynagradzają. Zwłaszcza Adri i Alvaro. Kłócą się jak dzieci w przedszkolu
• Czasem takie kłótnie doprowadzają do związków.
• Nie, raczej nie u nich. Jedno drugie by zabiło. - zaśmiałem się
• Mówię to co wiem. Sama byłam w takiej sytuacji. - i spuściła głowę
• Jeśli chciałabyś się komuś wygadać to możesz mówić śmiało. - szybko zauważyłem
• Po prostu odbiłam tamtej chłopaka z którym się wiecznie kłóciłam i dlatego ona mnie nie lubi i dokucza wraz ze swoją paczką. To wszystko. Ulokowałam swoje uczucia w złej osobie, to wszystko. Ale pewnie ty trafiasz lepiej. - i się uśmiechnęła
• Miałem romans z dojrzałą kobietą, która ma męża i córkę. Nic o córce nie wiedziałem, aż do momentu jak mnie odwiedziła. Zakochałem się jak szczeniak a on po prostu chciała się zabawić.
• Przepraszam... nie wiedziałam.
• Nic nie szkodzi. W sumie jesteś drugą osobą, której o tym powiedziałem wprost. A teraz staram się jakoś wyleczyć złamane serce.
• Boli co?
• Jak cholera. Ale cóż... jak to mawiają. Jak nie ta to inna. I wiem, że ty też spotkasz na swojej drodze kogoś lepszego.
• Oby. Nie chce zostać starą panną.
• Nie zostaniesz, jesteś za ładna na to i za miła. - uśmiechnąłem się do niej co odwzajemniła

O dziwo spędziłem z Aną bardzo mile czas i nim się obejrzeliśmy to był już wieczór, i to późny. Dlatego odprowadziłem ją pod dom i pożegnałem wymieniając numerami. Sam wróciłem do swojego mieszkania gdzie był jeden wielki armagedon, ponieważ Adrian stał na środku cały mokry, a Mel nie mogła wyrobić ze śmiechu. I sama również była mokra więc doskonale wiedziałem, ze bawili się pistoletami. Ale cóż... nie zawsze musimy zachowywać się jak dorośli. Uśmiechnąłem się do nich szeroko i sam dołączyłem do zabawy.