9

Hola

Jednym słowem - już nie płaczę to nowy rozdział. Kocham Castillę!! jest w segundzie!! awansowała a na koniec dostałam 2 gole od Pedro - jest mistrzem, od Joselu i jeszcze dwa wywiady Pedro i wywiad z Lucasem... czego można chciec wiecej? Aaa wiem! odpowiedzi od Lucasa:D 

***

Melanie

Dzisiaj były moje urodziny i nie mogłam się doczekać, aż dostanę wszystkie życzenia i prezenty. Dlatego wstałam dosyć wcześnie i uśmiechnęłam się szeroko kiedy dostałam pełno powiadomień na FB. Ale nigdy nie spodziewałam się, że do mojego pokoju wpadną moi przyjaciele i przygniotą swoim ciężarem.

• Ej, ej. - zaśmiałam się
• Jesteś stara! - wydarła mi się do ucha Adriana
• Wcale nie. - oburzyłam się
• Wiemy, wiemy. Ale składamy... - zaczął Roberto
• Przecudowne... - dokończyła Adriana
• Życzenia! - skończył Adrian na co się zaśmiałam serdecznie
• Moi wariaci, których kocham za mocno i bym ich nie oddała?
• Ej, ej a ja? - zawołał Alvaro
• Ciebie też bym nie oddała.
• A miejsce na łóżko z tortem jest? - i wyciągnął za pleców ciasto
• W sumie nie, ale idziemy jeść! - i Adriana pociągnęła mnie za rękę więc tylko złapałam za szlafrok i dołączyliśmy do chłopaków
• Oczywiście kupiłem twój ulubiony. Ananasowo...
• Bananowy?! - wydarłam się i od razu złapałam za widelczyk
• Uważaj bo przytyjesz. - zaśmiał się Roberto
• Przynajmniej będę miała na czym siedzieć. - i pomachałam swoim tyłkiem a Adriana mi przytaknęła i sama zajadała się tortem
• Czemu do mnie nie wpadacie tak na urodziny? - westchnął Alvaro i sam jadł tort
• Bo zazwyczaj jesteś w łóżku z kimś innym? - zauważył Adrian a on od razu spuścił głowę
• Ej, ej! Nie ma dąsania się w moje urodziny.
• Właśnie! A prezenty musisz sobie sama znaleźć.
• Ej nie chce tak. Bo skąd mam wiedzieć gdzie są?
• Mój masz tutaj. - i podał mi Alvaro więc otworzyłam i zobaczyłam przepiękną bransoletkę i do tego bilety na koncert w moim ulubionym klubie z moim ulubionym zespołem.
• Oj... - i poczułam łzy w oczach – To za dużo.
• Daj spokój. Musisz się rozerwać po pracy? - zaśmiał się
• Kocham cię braciszku! - i mocno go przytuliłam – Pójdziesz ze mną?
• Myślałem, że już nie zapytasz. - zaśmiał się i napił kawki
• A mój nie jest mega, ale znajdziesz w szafie? Swojej szafie? - zauważyła Adriana
• Jak wy to?
• Tak słodko spisz, że to akurat łatwe było. Chować w twoich szafkach.

Więc szybko poleciałam do swojego pokoju i zaczęłam szukać. Najpierw znalazłam prezent od Adriany bo to trudne nie było i nie mogłam przestać się napatrzeć na to wszystko. A później znalazłam zapakowany starannie prezent od Roberto w komodzie z spodniami, i został mi jeszcze Adrian – ale i jego prezent szybko znalazłam bo znalazł się na parapecie koło mojego jedynego kwiatka i byłam naprawdę w szoku, że nie znalazłam go od razu. Ale wróciłam do moich przyjaciół z prezentami i od razu podziękowałam mojej przyjaciółce za piękną sukienkę.

• Ej to tylko moje zajęcia.
• Uszyłaś jej to?! - zauważył Alvaro i sam nie mógł się napatrzeć
• A ty myślisz, że na co podrywałyśmy chłopaków? Ciuchami z sieciówek? - zaśmiała się
• Dziękuje kochana. Ale teraz inne! - i odpakowywałam prezent od Roberto i widziałam wisiorek – Jest śliczny. Dziękuje – i dałam mu buziaka w policzek
• Ej, ej ja nie dostałem buziaka. - zaśmiał się Alvaro na co dostał od Roberto więc się zaśmialiśmy i wtedy otworzyłam od Roberto i widziałam pięknie ozdobioną książkę
• To nie książka. W sumie pomagała mi siostra, ale to jest pamiętnik. Z naszymi zdjęciami oczywiście i w ogóle. Więc do ciebie należy ładnie to dokończyć tak, abyś pewnego dnia jak zwątpisz w to co robisz, w swoje szczęście i umiejętności otworzyła i zobaczyła, że masz przyjaciół, którzy nigdy w ciebie nie zwątpili. - powiedział a ja miałam już łzy w oczach
• No to bilety na koncert zostały przebite. - zaśmiał się Roberto
• Dziękuje – i go mocno przytuliłam – Dziękuje wszystkim... - i się rozejrzałam – To moje chyba najlepsze urodziny. - i czułam, że się zaraz rozpłacze – Spędzam je w gronie najbliższych mi osób i sprawiliście, że mogę przenosić góry.
• W ładnej sukience i biżuterii i na dobrym koncercie, a później to opisać? - zaśmiała się Adriana
• Dokładnie. - pokiwałam głową i się po prostu rozpłakałam – Dziękuje wam za wszystko.
• Ej, ej. Nie płacz. - i przytulił mnie Adrian
• Jestem po prostu szczęśliwa, że was znam. Że podeszłam do Adriany i jej przerwałam w biciu łopatką Alvaro. - na co się ta dwójka zaśmiała – W łapaniu motyli przez Roberto.
• Ej... zawsze chciałem mieć zwierzątko.
• I za to, że zawsze mi pomagasz.
• A my dziękujemy za to, że do nas podeszłaś i sprawiałaś, że jakoś wysiedzieliśmy na historii? - zaśmiał się Alvaro i wziął Adrianę na kolana
• Ej, ej nie zapędziłeś się? - od razu zauważyła
• Zimno mi. A ty mnie na pewno ogrzejesz?
• Przyłożyć ci łopatką? - zauważyła, ale i tak dostał w głowę od niej
• Kocham was. Nawet jak się kłócicie jak małe dzieci. - zaśmiałam się – Ale i tak bardziej kocham Alvaro za przyniesienie mojego ulubionego ciasta, którego już prawie nie ma.
• Ok bo robi się tu za dziewczęco. Więc ja zbieram swoje zgrabne cztery litery na trening.
• Zgrabne? Chyba wielkie jak szafa. - prychnęła Adriana i usiadła na krześle
• Spójrz na swój – wystawił jej język i szybko uciekł na co się wszyscy zaśmialiśmy
• Nie mam dużego co? - i patrzyła
• Oczywiście, że nie. On się tylko droczy.

Ale oczywiście nic nie może wiecznie trwać i musiałam iść do pracy. Dlatego z smutną minką szłam przed siebie. W tym momencie wolałabym bawić się z moimi przyjaciółmi. Ale jednak weszłam do kafejki i dlatego się przebrałam i poszłam obsługiwać klientów. Ale jaki przeżyłam szok kiedy przede mną wyrosła moja mama z prezentem urodzinowym. Tylko stałam tak i nie wiedziałam co mam zrobić, ale zostawiła go na ladzie i po prostu wyszła ze spuszczoną głową. Na szczęście mnie zwolnił szef do domu gdzie od razu po przyjściu rzuciłam się na łóżko płacząc. Odpakowałam prezent od mojej mamy i łzy leciały mi już ciurkiem. Usłyszałam pukanie i widziałam Adriana.

• Ej co jest? - i od razu do mnie podszedł
• Moja mama dzisiaj przyszła do pracy? I dała mi prezent. - szepnęłam
• Oj kochana – i mnie przytulił
• Pamiętała... - szepnęłam się w niego wtulając
• Jasne. W końcu to twoja mama i chyba jej zależy jak dała ci prezent. Inaczej by cię olała.
• Nie rozmawiałam z nią od momentu jak powiedziałam, że rzuciłam studia? Zawiodłam ich.
• Nie zawiodłaś. - i wytarł mi łzy z policzków – Robisz coś co w połowie lubisz. Ale w końcu postanowiłaś o siebie zadbać, walczyć o to co lubisz. Postanowiłaś iść na studia, które sprawią ci przyjemność.
• Dzięki Alvaro.
• Nie, dzięki sobie. Wszyscy chcemy dla ciebie jak najlepiej. On jedynie pomógł ci zdecydować, podsunął pomysł a i tak zdecydowałaś to co podpowiadało ci serce. I jestem z ciebie dumny, że to zrobiłaś.
• Dziękuje. - szepnęłam i się lekko uśmiechnęłam
• A co to za prezent?
• Pieniądze. - i wyciągnęłam kopertę z dużą zaliczką
• Masz na czynsz co?
• Tak.
• Więc uśmiechnij się i zadzwoń do niej z podziękowaniem. Na pewno tęskni za swoją jedyną, słodką i ułożoną córeczką.
• Ej! - i go uderzyłam
• Nawet nie wiesz jak się cieszę, że w naszej paczce mamy tylko dwie dziewczyny.
• Dlaczego?
• Bo się uzupełniacie. - zaśmiał się – I za to was kocham jak siostrzyczki.
• Dziękuje...za wszystko.
• Nie masz za co. Jestem tutaj zawsze jak mnie potrzebujesz. - zaśmiał się więc go mocno przytuliłam szczęśliwa, że spotkałam go na swojej drodze