6

Więc mamy nowy rozdział. Po poprzednim każdy chce aby Alvaro był z Adrianą ahaha ale przecież oni są przyjaciółmi:D Na dodatek wpadłam na pomysł na kolejne opowiadanie i nie daje mi ono spokoju i dlatego potrzebuje kogoś kto będzie mnie pilnował, abym skończyła to!:) A teraz zostawiam was z tym rozdziałem i do niedzieli, ale przed meczem Castilli bo później zejdę z nerwów :D 

***

Adriana

Starałam się na jakiś czas wyłączyć, wyciszyć. Dlatego skupiłam się na nauce, ale i tak mi to marnie szło bo moje myśli w kółko chodziły wokół rozwodu. Nigdy nie miałam z rodzicami bliskiego kontaktu, ale byli to w końcu moi rodzice. Z tego wszystkiego nie zauważyłam, że siedzę wpatrując się w jakiegoś chłopaka natarczywie, aż sam się do mnie uśmiechnął więc lekko speszona spuściłam głowę. Jeszcze tego mi brakowało, aby zrobić z siebie jakąś idiotkę. Dlatego stwierdziłam, że i tak nie ma sensu przesiadywać aż tyle w tej bibliotece i zaczęłam się pakować. Spojrzałam na zegarek i z tego co widziałam to powinnam wrócić do domu akurat jak ktoś by już był z czego się cieszyłam bo zapomniałam zabrać kluczy z drugiej torebki. A jakoś mi się nie chciało czekać pod drzwiami. Ruszyłam w stronę drzwi kiedy poczułam lekkie szarpnięcie więc od razu się odwróciłam i zobaczyłam tego chłopaka w którego się wpatrywałam.

• Zapomniałaś czegoś.
• Ja? - a on z uśmiechem podał mi zeszyt – Dzięki. - i sama go odwzajemniłam
• Daniel. - i wyciągnął w moim kierunku dłoń
• Adriana. - i ją uścisnęłam
• Miło mi poznać. I mam nadzieję, że zeszyt jest ważny? - a ja na niego spojrzałam
• W sumie to tak. Więc dziękuje jeszcze raz.
• Aj tam. Jedna kawa i po sprawie.
• Dobrze, ale nie mam obecnie czasu.
• To może podasz numer i się umówimy?
• Jak znajdę czas to wiem gdzie cię znaleźć. - uśmiechnęłam się i ruszyłam przed siebie

Teraz naprawdę brakowało mi tylko jakiegoś napalonego chłopaczka, który chciał mnie wyciągnąć na kawę. Westchnęłam jedynie i wsiadłam do autobusu. Jak zawsze miałam w zwyczaju złapałam się za poręcz i stałam wpatrując się w widok za oknem. Nigdy nie przepadałam za siedzeniem w autobusach i zresztą wolałam nie zajmować starszym osobom. Wysiadłam na swoim przystanku i powolnym krokiem szłam w stronę mieszkania. Myślałam nad tym co mam zrobić i weszłam do mieszkania gdzie o dziwo była cała czwórka jak nigdy i zabierali się gdzieś. Bo Mel właśnie zakładała torebkę. Spojrzałam na nich zdziwiona tak samo jak oni na mnie. Ale ściągnęłam buty kiedy usłyszałam.

• Nie ściągaj! - odezwał się Roberto – Wychodzimy
• Ja nigdzie nie idę. - rzuciłam
• No jak to? Jak już wróciłaś to możesz z nami iść, co będziesz tak sama siedzieć? - zapytała Mel
• Odpocznę od was. - i poszłam do siebie do pokoju

Rzuciłam swoje rzeczy na krzesło i szczerze to zrobiło mi się smutno, że nie dali mi znać wcześniej. W końcu wystarczyło napisać mi esa a nie tak teraz wylatują bo wróciłam wcześniej do domu. Ściągnęłam z siebie sukienkę kiedy usłyszałam.

• Adri... - no tak wysłali Alvaro
• Czy ty debilu wiesz co to drzwi i pukanie?! - wydarłam się i od razu założyłam na siebie szlafrok
• P-przepraszam.
• Czego?
• Ale już mogę otworzyć oczy?
• Lepiej by było jakbyś wyszedł. Ale o co chodzi?
• Czemu nie chcesz iść z nami? - i w końcu otworzył swoje oczy do których zawsze wzdychały dziewczyny w szkole
• Bo mam coś innego w planach.
• Ciekawe co?
• Nauka? Porządki? A może mam randkę?
• Ty?
• A co jest w tym takiego dziwnego?!
• No nic, tylko to coś nowego. Ale ok jak nie chcesz iść z nami do wesołego miasteczka to nie.
• Miłej zabawy. - rzuciłam i się odwróciłam tyłem

Zostałam sama w mieszkaniu więc przebrałam się w spodenki i koszulkę i po prostu słuchając najspokojniejszej muzyki jaką miałam na swoim ipodzie zajęłam się sprzątaniem własnego pokoju. Dosyć szybko mi to zleciało i skomponowałam sobie strój na jutrzejszy dzień i z nudów usiadłam na łóżku z laptopem na kolanach. Zalogowałam się na wszystkie portale społecznościowe i oglądałam zdjęcia swoich przyjaciół, którzy wrzucali jak najęci. Tylko westchnęłam i odpisywałam na zaległe komentarze od znajomych i się wylogowałam. Nigdy nie byłam zwolenniczką takich portali, ale za namową innych znajomych założyłam. Sprawdziłam jeszcze e-mail, gdzie w większości to były jakieś głupie reklamy i tak o to zostało mi jedynie patrzenie się w monitor. Dlatego też włączyłam jakiś stary film i spokojnie sobie oglądałam, aż poczułam znużenie i przymknęłam oczy.

Adrian

Wróciliśmy z wesołego miasteczka z reklamówką przysmaków i dlatego się rozkładali na kanapie a ja korzystając z okazji poszedłem do Adriany sprawdzić co u niej. Ale kiedy zobaczyłem jak smacznie spała z laptopem w nogach to jedynie posprzątałem i przykryłem ją kocem, aby nie zmarzła. Na szczęście się nie przebudziła więc tylko się uśmiechnąłem i cicho wyszedłem z jej pokoju. Poszedłem do salonu gdzie od razu do ręki dostałem piwo i usłyszałem Mel.

• A ta co robi?
• Śpi. Więc lepiej cicho bo naskoczy na nas jak na Alvaro. - zaśmiałem się
• No co? Nie moja wina, że akurat się przebierała.
• I nie nasza wina, że naprawdę nie wiesz co to drzwi i pukanie. - zaśmiał się Roberto i musiałem mu przyznać rację.
• Oj tam. - machnął ręką i zajął się jedzeniem swoich ukochanych żelków, ale jednak Melanie poszła do siebie spać więc zostaliśmy tylko we trójkę – Ej ale mogę się u was zatrzymać na noc?
• Jasne, ale nie idź do Adriany. - rzuciłem
• Wolę nie zostać zabity na kacu. - zaśmiał się – Zresztą zazdroszczę wam, że macie tu tak wesoło. Nie chce ktoś się do mnie wprowadzić?
• Alvaro, Alvaro. Czemu ty masz taką słabą głowę? - zaśmiał się Roberto – Nie ma nic ciekawego w mieszkaniu z dziewczynami. Pierwsze zajmują łazienkę i zawsze mam zimną wodę. Walają się jakieś podpaski, tampony, waciki i inne higieniczne przybory.
• Ale chodzą tutaj prawie gołe! Nie korciło was nigdy podglądnąć jak na basenie?
• W sumie zawsze chciałem zobaczyć Mel. - rzucił Roberto po dłuższym zastanowieniu
• Ja też! - odezwał się Alvaro – A ty?
• Co ja?
• No kogo byś chciał widzieć?
• Hmm... chyba Adrianę.
• Przecież tam nie ma nic do patrzenia.
• Jak dla was. Według mnie jest bardzo ładną dziewczyną.

Adriana

Kiedy się przebudziłam to o dziwo byłam przykryta kocem więc tylko zaspana się przeciągnęłam i wstałam ze swojego łóżka. W salonie widziałam jeden syf i śpiącego Alvaro, więc byłam zadowolona że spał na swoim miejscu a nie w moim łóżku. Ale wzięłam szybki prysznic i wyszykowałam się. Dzisiaj w planach miałam jedną rzecz i dlatego ubrana wyszłam z domu tak, aby mnie nikt nie słyszał. Poszłam spacerkiem do swojej ulubionej kafejki i usiadłam w kącie tak aby mnie nikt nie widział. I nie myliłam się zaraz zobaczyłam tą dziewczynę, która się umawiała z moim ojcem. Już miałam do niej iść kiedy do pomieszczenia wszedł mój ojciec i od razu do niej poszedł. Na szczęście oni mnie nie widzieli ze swojego miejsca, ale ja natomiast widziałam ich idealnie. Przypatrywałam się jej i nie mogłam zrozumieć jak taka młoda osoba może spotykać się z kimś tak starszym od siebie. Tyle tylko, że jak się tak wpatrywałam to usłyszałam.

• Ładna czapka. - więc szybko podniosłam głowę i widziałam Adriana
• Nie strasz.
• No wiesz, ja lubię jak nosisz moje czapki. - i usiadł – Ale myślałem, że masz zajęcia.
• Nie mam. - i znowu zerknęłam w bok
• To jego kochanka?
• C-co?
• Alvaro mi powiedział, ale nie miej mu za złe. Martwi się o ciebie i prosił mnie, abym miał na ciebie oko.
• Kto jeszcze wie? - westchnęłam
• Ty, ja i on. I nie martw się nikomu nic nie powiem.
• Dzięki.
• Ale co zamierzasz? Podejść do nich czy co?
• Nie... chce porozmawiać tylko z nią.
• Adriana... po co? - i na mnie uważnie spojrzał – Nie lepiej się odseparować od tego wszystkiego?
• To mój ojciec. Ty byś nie chciał wiedzieć dlaczego twój pieprzy młodszą od ciebie dziewczynę?
• Jak dla mnie powinnaś się nie wtrącać. To sprawa między twoją mamą a ojcem.
• No tak. Tyle tylko, że moja mama wyjechała do Madrytu więc chcąc czy nie chcąc zostałam tutaj sama. - mruknęłam
• Nie wiedziałem. Ale nie zostałaś sama... masz nas, przyjaciół.
• No tak... przyjaciół, którzy o mnie zapominają. Fajnie się wczoraj bawiliście z tego co widziałam.
• Chcieliśmy, abyś z nami poszła.
• Jak mnie w szoku przywitaliście? Wiesz dziękuje, ale nie chce łaski. Bawiliście się wczoraj dobrze – to ok. Ale mnie lepiej zostawcie samej sobie, ja sobie poradzę z wszystkim.
• Chodź... - i zapłacił za moją kawę
• Gdzie?
• Na spacer. Nie będziesz tutaj siedzieć i na nich czatować.
• Nie twój interes.
• Chodź... - i wyciągnął w moim kierunku dłoń – Obiecuje, że po tym nie będę się już wtrącał.
• Obiecujesz? - a on pokiwał głową więc wyszłam z nim z knajpki i ruszyliśmy w stronę domu
• A może pójdziemy na karuzelę? - i objął mnie ramieniem
• Nie mam ochoty. To zresztą dla dzieci.
• Od kiedy? Mam ci przypomnieć jak rok temu spadłaś z konika? - i się wyszczerzył szeroko
• Bo Alvaro się do mnie doczepił. Upatrzył sobie tego samego i wywróżył, że spadnę.
• Bo wy jesteście jak takie małe bliźniaki. Jak jedno coś chce to drugie musi mieć to samo.
• Nie prawda.
• A mam przypomnieć jak go zrzuciłaś ze skutera bo chcieliście ten sam? Albo na wycieczce szkolnej miałaś kotleta za koszulka bo chcieliście ten sam, a był jeden.
• On dziwak jest. Do tej pory nie wiem po co wrzucił mi za koszulkę tego kotleta.
• No w sumie chyba po to, aby go wyciągnąć. Ale dostał wtedy ładnego liścia. - na co się uśmiechnęłam bo dobrze pamiętam jak go spoliczkowałam – O i jaki ładny uśmiech zagościł na twojej twarzy.
• Chciałabym wrócić do tamtych czasów.
• A ja nie. Dobrze mi jak mieszkam z wami.
• No tak więcej nas nie ma w domu niż jesteśmy.
• A nie prawda. Ale... zapomniałem, że kawy nie ma! - i się uderzył w czoło – Specjalnie wysłali mnie bo skacowani są nieźle.
• To co wyście wczoraj pili?
• No... dużo czegoś. Nie wiem nawet co bo to Roberto nalewał. Ale pilnowałem, aby Alvaro nie poszedł spać do ciebie.
• Dziękuje i za to, że przykryłeś mnie kocem jak na braciszka przystało. - i dałam mu buziaka w policzek
• Nie ma za co. - uśmiechnął się – Zawsze do usług, śliczna panienko.
• A teraz lepiej wracajmy bo jeszcze nas zabiją za to, że kawy nie ma.
• Możliwe, ale po torturować ich trochę można co?

Na co z szerokimi uśmiechami ruszyliśmy w stronę naszego mieszkania i zahaczyliśmy po drodze o sklep, aby kupić im wszystko to co potrzebowali na leczenie kaca.