8

Powiem wam, że to cud, że dzisiaj pojawia się nowy rozdział bo najnormalniej w świecie zapomniałam o tym aby go dodać, aż sobie w końcu przypomniałam. I lepiej później niż wcale!:D Więc w taki o to sposób dodaje rozdział teraz... a następny w niedzielę, ale po meczu Castilli o od razu mówię... emocji pewnie będzie we mnie sporo! Jak po ostatnim meczu gdzie tak mnie brzuch z nerwów bolał, że masakra. Na własnej maturze się tak ni denerwowałam i nie płakałam po zdobytych golach... ale cóż... ale jak to Mar powiedziała: nie płacz, będziemy płakać za tydzień. Hahaha 

***

Alvaro

Szykowałem się na wielkie wyjście z moją dziewczyną i nucąc cały czas pod nosem piosenkę dobierałem odpowiednią koszulę, aż mi się to udało. Akurat zapukała do drzwi więc szybko pobiegłem ją przywitać i wpuściłem ją do mieszkania i pobiegłem jeszcze po portfel i klucze i byłem gotowy. Poszliśmy na spacer, a później na romantyczną kolację. I dostałem jedynie wiadomość od Adriany czy czasem nie wpadnę do nich na piwko z pizzą. Grzecznie odmówiłem i powróciłem do swojej dziewczyny, która sama odłożyła swój telefon i oznajmiła mi, że idziemy na kolejną imprezę. Od razu się wkurzyłem i jej to powiedziałem. Że zrezygnowałem z imprezy w gronie własnych przyjaciół. Więc zamiast imprez to od razu w aucie wyskoczyłem na nią. Takiej kłótni nie miałem jeszcze nigdy, aż w końcu wyszła z trzaskiem z mojego auta i wiedziałem, że to koniec. I szczerze? Nie miałem nawet najmniejszej ochoty w tym momencie nad tym ubolewać bo poczułem się w końcu wolny. Pojechałem do siebie do mieszkania i po prostu relaksowałem się grając na PS. Jednak na drugi dzień poczułem skutki bo dopiero do mnie dotarło, że zostałem sam. Nie mam już dziewczyny do której bym mógł się przytulić. A na dodatek dzisiaj miałem wolne od treningów i nie tak to wszystko sobie zaplanowałem. Zły wyszykowałem się i poszedłem biegać, aż dobiegłem do swojego ulubionego miejsca w którym zawsze spotykałem się z przyjaciółmi. Usiadłem na murku i od razu wykręciłem numer do pierwszej osoby i czekałem aż ktoś przyjdzie. Dosyć długo musiałem czekać aż w końcu pojawiła się Adriana.

• Co tak długo?
• A bo ja wiem pod jakim ty mostem się obijasz?
• Przecież zawsze tutaj się spotykamy. - zauważyłem
• Alvaro? Ty się tu zawsze spotykasz z Mel bądź Adrianem. Nie ze mną.
• Przepraszam. - i spuściłem głowę a ona usiadła obok
• Co jest?
• Zerwaliśmy ze sobą.
• Oł.
• Cieszysz się co?
• Z jednej strony to tak bo nie pasowała do ciebie i nie polubiłam jej, ale z drugiej. Wiem, że jest ciężko się z kimś rozstać. Może ją kochasz nie wiem, ale wiem że trudno.
• Powiedziała, że bardziej przejmuje się wami niż nią.
• No to ostro. - westchnęła
• Co mam zrobić?
• Czy ty na pewno wykręciłeś odpowiedni numer? - zaśmiała się
• Adri... choć raz bądź poważna w stosunku do mnie.
• Przepraszam... ale kochasz ją?
• Sam nie wiem... jeszcze wczoraj bym ci powiedział, że tak. Ale... kiedy odeszła... to poczułem ulgę. Poczułem się wolny.
• No to jej nie kochasz. To tylko zauroczenie.
• Ale dzisiaj mam wyrzuty sumienia i jeszcze chwila a do niej zadzwonię i przeproszę za wszystko.
• Rozumiem. - i spuściła głowę
• Co ja mam zrobić? - jęknąłem
• Zdecydowanie zadzwoniłeś do nie tej osoby co trzeba. Ale... ze wszystkich chłopaków jakich miałam... nie kochałam żadnego i czułam to samo co ty. Jedną wielką ulgę, później wyrzuty sumienia, że to we mnie jest coś nie tak, ale po dłuższym zastanowieniu byłam wolna i to się dla mnie liczyło. Bo wtedy czułam się najlepiej i dalej się tak najlepiej czuje. Musisz teraz sam się zastanowić czy warto wrócić do kogoś, kto cię ograniczał. Ja ci nie pomogę to ty musisz zrobić sobie taki rachunek w myślach i sercu.
• Nie lubię być sam...
• Alvaro? Nie będziesz sam. Zawsze po jednym związku wchodziłeś w drugi. Taki już jesteś i się nie zmienisz. - zauważyła z uśmiechem
• Dzięki.
• Pomogłam? - a ja pokiwałem głową – No to muszę to zapisać w kalendarzu. - zaśmiała się i mnie przytuliła – Nie smutaj się bo nie jedna na tym świecie chodzi do zaliczenia.
• Adri!- oburzyłem się – Nie o to mi chodzi.
• Wiem, wiem. - zaśmiała się – Ale naprawdę nie mieliście lepszej miejscówki? - i się rozejrzała
• Tu czujemy się wolni?
• Wolność... - westchnęła
• Ej co jest?
• Rozmawiałam z nią... - a ja na początku nie wiedziałem kompletnie o kim ona mówi – No z kochanką mojego ojca.
• Aaa... wiedziałem, że to zrobisz.
• Musiałam... ale to mi dało jeszcze bardziej na psychikę.
• Opowiedz... - i złapałem ją za dłoń
• Nie ma co... śledziłam ją po tym jak rozstała się z moim ojcem. Dorwałam ją, wygarnęłam grzecznie co nieco. Ona mi oddała i teraz ojciec od dwóch dni do mnie wydzwania jak najęty a ja nie odbieram. I staram się jak mogę go unikać.
• Myślisz, że mu powiedziała?
• Pewnie tak. Trochę ją poszarpałam za włosy.
• Powiedziałaś grzecznie?
• Grzecznie rozmawiałam, ale nie będę stać jak ktoś za obelgi mnie policzkuje co? I w sumie ona mnie wykopała za drzwi.
• Oj Adri... wiedziałem, że to źle się skończy. A jak ona pójdzie z tym na policję?
• No to najwyżej. Ale od teraz kończę z tym wszystkim... nie będę się w nic wtrącać i odcinam się od rodziny. Dobrze, że mam chociaż stypendium to mam za co żyć. I w sumie jest babcia to mam do kogo iść. Ona jedna jest normalna. - westchnęła
• Przykro mi.
• Daj spokój... obydwoje mamy teraz zrytą psychikę. Ja przez rodziców, ty przez dziewczynę i właśnie wymyśliłeś już co zrobisz?
• Poczekam kilka dni... może to ona zatęskni za mną?
• Mnie się nie pytaj. Nie siedzę w głowie modelce.
• Modelką mogłabyś być. - i ją zjechałem wzrokiem
• W twoich snach. Nie po drodze mi z pełnymi udami i pyzowatą buzią. - wystawiła mi język
• Ale chłopakom się to podoba. A właśnie jak randka?
• Mogła być.
• Czyli?
• Czyli więcej nie będzie. - zaśmiała się
• Myślałem, że cię ktoś dopieści i się przestaniesz na mnie dąsać za każdym razem. - westchnąłem
• Ej! Od tego jakby co mam Roberto. - wystawiła mi język a ja na nią spojrzałem z oczami jak pięciozłotówki a ona zaczęła się panicznie śmiać
• C-czy t-ty?! - i dalej się śmiała
• SYPIASZ Z ROBERTO?!
• N-no n-nie mogę. - i aż się położyła ze śmiechu – Jaka mina! No jasne, że nie. - i wycierała oczy – Ale jak chce się przytulić to on zawsze jest na miejscu. Sam zresztą zauważył, że mam tego jedynego w was trzech.
• W nas trzech? A ja co dorzucam do tego jedynego?
• Droczenie się, denerwowanie i kłócenie?
• A wiesz, że po tym można się dobrze bawić na pogodzenie? - i poruszałem charakterystycznie brwiami
• Nie ciesz się to chyba działka Roberto. - wystawiła mi język
• A Adrian?
• Przy nim mogę wszystko. - zauważyła po dłuższym zastanowieniu
• Musimy ci znaleźć kogoś kto będzie miał te wszystkie cechy od razu w jednym pakiecie.
• Nie martw się. Jak takiego znajdę to na pewno ci go przedstawię. - i wtedy zadzwonił telefon Adri
• Odbierz.
• Heh to ojciec. - i przyłożyła słuchawkę do ucha – Tak?
• No nareszcie! Możesz mi powiedzieć co ty wyprawiasz?! Na rozum zamieniłaś się z jakąś małpą czy co?!
• Cześć tato miło cię słyszeć. - mruknęła
• Miło?! Ty idiotko! Po co ty się wtrącasz nie w swoje sprawy?! Jesteś taka sama jak matka! Tak samo głupia! I pewnie tak samo jak ojciec!
• Ale miło słyszeć, że uważasz siebie za głupka bo nim jesteś.
• Taaa.. - zaśmiał się – Czyżby mamusia dalej nie powiedziała kto jest twoim prawdziwym ojcem?
• C-co? - i aż zbladła a ja od razu chciałem wyrwać jej telefon
• Nie jesteś moją córką i nigdy nią nie byłaś. Twoja matka puściła się kiedy była ze mną, ale co się dziwić.
• A-a-ale...
• Nie ma żadnego ale. Więc nie martw się, nie dostaniesz i tak nic ode mnie. Więc możesz się odczepić ode mnie i mojej narzeczonej. Lepiej proś o wszystko swoją mamusię i prawdziwego tatusia z którym jest w Madrycie. - i się wyłączył
• Adri... - szepnąłem a ona siedziała jak skamieniała – Dobrze się czujesz? - a ona jedynie się wychyliła w dół i od razu ją złapałem w pasie i odciągnąłem od tej przepaści – Chodź... Lepiej pójdziemy do bezpieczniejszego miejsca.
• Zostaw mnie!
• O nie! Posłuchaj mnie! - i ją złapałem za ramiona – Wiem, że to co słyszałaś przez telefon nie jest miłe. Ale nie możesz się teraz załamać! Zadzwoń do mamy i się wszystkiego dowiedz. Może to nie prawda?
• Dlatego on mnie nienawidzi. - szepnęła i miała łzy w oczach więc ją mocno przytuliłem
• Dlatego jesteś od niego sto razy lepsza. - szepnąłem – Ale zadzwoń do mamy... niech ci wszystko wyjaśni tak jest najlepiej. - i głaskałem ją po głowie – Chodź... odwiozę cię do domu. - na co pokiwała głową – Wszystko się ułoży.
• Moje życie jest popierdolone.
• Ale się wszystko ładnie odkręci... zaufaj mi. - i ją prowadziłem w stronę wyjścia a ona jedynie mnie zatrzymała
• Proszę cię...nie mów nikomu... nawet Adrianowi. - szepnęła patrząc mi w oczy
• Obiecuje. Ale nie rób nic głupiego dobrze? - a ona pokiwała głową – Wszystko będzie dobrze. - i ją przytuliłem dając buziaka w skroń – Chodź, wracamy. Powinnaś odpocząć

Żałowałem, że nie mam auta abym mógł ją odwieźć spokojnie do mieszkania. Ale jednak odprowadziłem i czekałem, aż położy się do łóżka. Bałem się ją zostawić w tym momencie samą, ale z drugiej strony obiecałem nic nikomu nie mówić. Dlatego usiadłem przy barku z butelką wody i zastanawiałem się jak mogę jej pomóc. Ale z drugiej strony... byłem pod wrażeniem, że ona ma w sobie aż tyle siły. W tym momencie poznałem ją z zupełnie innej strony i musiałem przyznać, że to było bardzo miłe.