20

Wróciłam!! 

Przeczytałam wszystkie zaległe rozdziały - skomentowałam i o to pojawia się tutaj rozdział 20:) Następny w niedzielę i w środę - i tak sie będą pojawiać :) czyli tak jak wcześniej... wiec w takim razie zapraszam na nowy... i już niebawem premiera nowego opowiadania:) 

***

Melanie

Po pracy miałam spotkanie z moją mamą, a raczej obiad więc zadowolona po pracy pojechałam autobusem do knajpki. Mama już była więc usiadłam na swoim miejscu i się do niej uśmiechnęłam. Nie widziałam jej już jakiś czas, ale rozmawiałyśmy przez telefon. Zamówiłyśmy obiad i wesoło gawędziłyśmy, aż w końcu mama odłożyła sztuczce i wiedziałam, że chce coś powiedzieć. Zawsze tak było.

• Bo widzisz kochanie ja nie zaprosiłam cię bez powodu.
• Nie?
• Moja przyjaciółka organizuje wystawę. I zaprosiła mnie, ale również dostałam drugie zaproszenie. Więc pomyślałam sobie, że może byś się wybrała ze mną? Oczywiście możesz wziąć kogoś ze sobą.
• Nie wiem czy ktoś by chciał iść.
• Proszę. Nie chce być tam samej.
• No dobrze zapytam się i dam ci znać.
• Dziękuje. - uśmiechnęła się do mnie co odwzajemniłam

Wróciłam do mieszkania i o dziwo byli wszyscy. Nawet Alvaro się znalazł więc od razu stanęłam przed nimi na co na mnie spojrzeli.

• Kto pójdzie ze mną na wystawę?
• Na mnie nie patrz. Ja się na tym nie znam. - od razu powiedział Alvaro – A na Adrianę nie patrz jest już umówiona ze mną.
• Jestem? - od razu na niego spojrzała zdziwiona
• No obiecałaś mi pomóc.
• Aha. - ale dalej widziałam, że nie wie chyba o co chodzi
• Ja mam imprezę rodzinną. - zauważył Adrian
• A ja was zadziwię i powiem, że idę z Mel! - zawołał Roberto z uśmiechem – Odchamię się.
• Dziękuje. - od razu mi się poprawił humor – To ja napiszę wszystko mamie. A wystawa w piątek.
• Ha napije się darmowego szampana. - i zatarł ręce na co się Adriana zaśmiała – No co?
• Nie nic.

Nadszedł dzień wystawy więc dzięki pomocy Adriany się wyszykowałam. Tak samo nawet Roberto, który założył białą koszulę do jeansów. Pojechaliśmy taksówką na miejsce i od razu dostaliśmy kieliszek szampana. Tak naprawdę to od dziecka nie przepadałam za takimi spotkaniami. Na dodatek nie rozumiałam o co chodzi w tej sztuce. Ale zaraz dorwała nas moja mama więc Roberto pochwalił choć nie wiedziałam co. Moja mama poszła witać się z innymi, a ja od razu zapytałam.

• Naprawdę ci się podoba?
• Noo... jakbym wiedział co to. - zaśmiał się
• Dzięki, że ze mną przyszedłeś.
• I tak nie miałem co robić.
• To się cieszę. - i wtedy usłyszeliśmy za mną
• No, no kogo ja widzę. - więc się odwróciłam i zobaczyłam
• Liz...
• Widzę, że jeszcze mnie pamiętasz. Ale nie przedstawisz mnie swojej partnerce?
• Mel to Liz, Liz to Mel. - westchnął mój przyjaciel a ja myślałam jak się ulotnić
• Miło mi poznać nową dziewczynę Robercika. - i widziałam, że jest już trochę wcięta
• Jakiś problem? - zapytała moja mama
• To twoja córka?
• Tak. Moja Mel. - uśmiechnęła się a ta od razu powiedziała
• Lepiej uważaj. - zaśmiała się – Nie jest miło mieć za chłopaka kogoś kogo posuwałam. A raczej on mnie.
• Słucham? Liz chyba za dużo już wypiłaś.
• Wcale nie. Roberto zawsze wiedział do jakiego łóżka wejść. - rzuciła
• Przepraszam. - i odszedł od nas więc zaraz poszłam za nim a raczej za nim biegłam aż go dogoniłam na ulicy
• Roberto!
• No co?!
• Zatrzymaj się!
• Po co?! Po to, aby każdy tam patrzył na mnie jak na tego co pieprzy stare baby?!
• Wcale nie! Ja na ciebie tak nie patrzę!
• O dziękuje bardzo! - zakpił a ja od razu złapałam go za ramiona
• Posłuchaj mnie! Każdy w życiu popełnia błędy, ale cię nie osądzam! Jesteś moim najlepszym przyjacielem, dla którego tej szmacie bym teraz oczy wydłubała a wiesz dlaczego? Bo zraniła najlepszego człowieka jakiego znam na ziemi. I nie przejmuj się nią bo znajdziesz o wiele lepszą.
• Dziękuje. - szepnął i mnie przytulił więc sama go pogłaskałam po ramieniu
• A teraz wracamy do domu? Chyba za dużo wrażeń jak na dziś co?
• Masz rację.

Roberto

Po powrocie do domu nie za bardzo miałem ochotę spać. Ale poszedłem do swojego pokoju i po prostu leżałem na łóżku rozmyślając. Czemu to mi się musi wszystko walić na głowę? Jakbym nie mógł zakochać się w jakiejś normalnej dziewczynie w moim wieku?