1

No, no... pięć komentarzy i to po powrocie. Kochani przeszliście samych siebie! Bo na tak na prawdę nie liczyłam, że pojawi się pod prologiem aż tyle. Na dodatek cieszę się, że historia przypadła wam do gustu. Może i oklepany motyw - mieszkanie przyjaciół, ale postaram się coś wykombinować z tym. :) 

A i jeśli komentujecie jako anonimy to proszę podpisać się chociaż imieniem bądź nickiem:) Tak będzie mi łatwiej i dodałam zakładkę czytelników więc jak ktoś się tam nie znajduje to proszę mnie powiadomić:) 

A teraz zapraszam na pierwszy rozdział i uciekam spać bo jutro muszę wstać 5:45!;))

***

Adriana

Spałam sobie smacznie w moim ciepłym łóżeczku kiedy poczułam czyjąś rękę na moim pasie. Byłam lekko przerażona bo z tego co pamiętam to poszłam spać sama, ale kiedy zobaczyłam przed sobą Alvaro to byłam ciekawa co on tu robi. Ale jednak delikatnie się wyswobodziłam z jego objęć i wstałam z łóżka. Musiałam za potrzebą a kiedy akurat wyszłam z pokoju to już nie spali moi współlokatorzy więc po łazience poszłam do nich do kuchni i od razu zaczęłam.

• Możecie mi powiedzieć dlaczego Alvaro jest u nas już czwarty raz kiedy ma swoje duże mieszkanie?
• Bo to jego miejsce ucieczki?
• Ale dlaczego wybiera moje łóżko? - zapytałam nalewając sobie kawy
• Zawsze miałaś te najwygodniejsze. - zaśmiał się Roberto a ja jedynie westchnęłam i do kuchni wszedł Alvaro zaspany – Oj bracie, aleś wymęczony. Czyżby noc z Adrianą aż tak źle na ciebie działała?
• Hej wam. Powiem ci, że wcale nie. Masz kochana bardzo wygodne łóżko.
• Wiem i chciałabym je odzyskać całe dla siebie. Nie możesz chociaż przespać się na kanapie?
• Ej a ciebie co ugryzło?
• Mnie? Nic, tylko nie rozumiem co tu robisz jeśli masz swoje mieszkanie.
• Uciekam... od teraz kiedy się mnie uczepili paparazzi to muszę znaleźć jakieś schronienie. - westchnął i złapał za kubek a mi już serce miękło
• Właśnie, bo w końcu nasz przyjaciel chodzi z taką laską, że olala... - zaśmiał się Adrian – Zresztą wpadnijcie kiedyś razem, a nie.
• Jak to będą akurat jej progi. Wy patrzycie tylko i wyłącznie na to, która ma większe cycki i tyłek. - mruknęłam
• Nie wiem o czym ona w tym momencie mówi, ale się z nią zgadzam. - ziewnęła Mel i sama złapała za swój kubek
• Oj tam, twoje też nie są takie złe. - wyszczerzył się Roberto – Ale ona to jest czysta poezja.
• Ej, ej mówisz o mojej dziewczynie. - zaśmiał się Alvaro
• Mówicie o tej modelce? Dajcie spokój, gdyby była jeszcze ładna. - westchnęła Mel
• Aj nie znacie się. - zauważył Alvaro
• No ja raczej nie gustuje w kobietach,ale teraz jak wy tu zamulacie to lecę do łazienki i na uczelnie. W przeciwieństwie do was to moda zaczyna szybko zajęcia.

I uciekłam zanim cokolwiek powiedzieli. Przygotowałam oczywiście sobie wcześniej strój bo inaczej bym się nie wyrobiła. I gotowa szykowałam się w łazience, aż ją zwolniłam innej osobie bo w końcu nas trochę było i trzeba było się wpasować w limity. Ale gotowa na cały dzień zajęć pojechałam na uczelnie.

Melanie

Ile można siedzieć w jednym miejscu i to jeszcze na najbardziej nudnych zajęciach jakie stworzyła uczelnia w tym kraju? Historia sztuki – poszłam na to bo to kierunek z pokolenia na pokolenie, ale wcale nie podobało mi się, że muszę siedzieć aż tyle i to jeszcze ze starszymi wykładowcami. A w dodatku z kujonami, którzy o niczym nie gadali tylko o sztuce. Dobrze, że chociaż miałam kontakt z ludźmi, którzy mieli zupełnie inne zainteresowania. W sumie sama nie wiem jak to się stało, że zaprzyjaźnili się ze mną. W końcu byłam cichą dziewczynką, zawsze ubraną w najlepsze i dobrze skrojone spódniczki w kratkę. Na szczęście wifi ratowało mnie w tym ciężkim dniu i mogłam na spokojnie sobie czatować z moimi przyjaciółmi, którzy sam siedzieli na zajęciach, tylko jeden Alvaro miał wolne i dlatego zaprosił mnie na kawę. Nie mogłam mu odmówić, zresztą nawet nie chciałam. Wszędzie bym chciała być a nie tu. Dlatego wybiegłam jako pierwsza i wsiadłam do jego auta, którym zawiózł mnie do naszej najlepszej, skrytej kafejki w tym mieście. Zamówiliśmy to co zawsze i usiedliśmy przy naszym ulubionym stoliku.

• Powiedź mi czy Adriana jest na mnie zła?
• Dlaczego tak uważasz? - zdziwiłam się i napiłam kawy
• Nie była dzisiaj zadowolona.
• Alvaro dziwisz się? Śpisz w jej łóżku i wchodzisz do niego jak do łóżka swojej dziewczyny.
• Myślisz, że o to chodzi?
• Raczej o to.- zaśmiałam się – Jesteś z Mili więc powinieneś spać w jej łóżku. Bo zapewne jakby się dowiedziała, że wolisz spać w mieszkaniu swoich przyjaciół i to jeszcze w łóżku jednej z przyjaciółek to zapewne nie byłaby taka miła i kochana.
• Daj spokój. Dobrze wie, że Adriana to dla mnie jak siostra.
• Tak sobie myśl dalej. Pamiętaj, że dziewczyna zawsze widzi w każdej przyjaciółce swojego faceta potencjalną rywalkę. A nie da się ukryć, że Adriana jest w sumie bardzo rozlazła jeśli chodzi o stosunki damsko-męskie zwłaszcza z wami. W końcu to ona jest chłopczycą.
• We dwie jesteście dla mnie jak siostry.
• Wiem, wiem. - zaśmiałam się – Ale w sumie to dziwne, że właśnie zawsze idziesz spać do niej. - i uważnie na niego spojrzałam
• Bo ma wygodne łóżko. A jeśli mam wymieniać to – Roberto leży jak na plaży, zawsze rozwalony. Adrian wiecznie zabiera kołdrę więc bym zamarzł wam bo trochę chłodno macie w mieszkaniu, a ty... no cóż, masz małe łóżko. - zaśmiał się a ja gniewnie na niego spojrzałam – Przepraszam, ale Adriana nie kopie i nawet jak jest nieświadoma to mnie przytuli, chociaż nigdy nie chce tego robić bo boi się, że czymś zarazi.
• Ej bo pomyślę, że brakuje ci pieszczot. - i pokiwałam mu palcem
• A może i brakuje?
• Mówiłam, żebyś znalazł sobie normalną dziewczynę a nie modelkę, której nigdy nie ma w mieście. Taki związek ci nie służy.
• Ale co zrobić jak mi się podoba?
• Faceci. Zwłaszcza piłkarze – wystawiłam mu język – Przez ciebie wpadam w kompleksy, że nigdy bym nie mogła znaleźć takiego ciacha. Zresztą kto by się zainteresował kimś kto studiuje historię sztuki, najnudniejszy kierunek świata.
• Dlaczego w takim razie na to poszłaś?
• Rodzina.
• No tak. Ale czemu nie robisz tego co byś chciała? Jakie są twoje zainteresowania oprócz sztuki?
• Zawsze lubiłam pomoc w nauce. Więc może chciałabym być nauczycielem?
• Więc musisz sama zdecydować. Albo robić to co musisz, albo to co sprawia ci przyjemność. Ja w sumie bym nie mógł być teraz kimś innym niż piłkarzem. Oddałem temu całe swoje serce.
• Ale ty nie masz takich rodziców jak ja. Nawet nie wiesz jak trudno było mi ich przekonać do tego, aby pozwolili mi zamieszkać samej.
• Zawalcz o swoje marzenia i wolność a nie.
• Zobaczę, a teraz lepiej powiedź mi kiedy do nas wpadniesz z dziewczyną.
• Jak wróci do Barcelony to ją przyprowadzę. - uśmiechnął się co odwzajemniłam – Ale mów jak ci się mieszka.
• A bardzo dobrze. Jakoś się dogadujemy więc źle nie jest. - zaśmiałam się i dostałam wiadomość od Adriany – Oho nasza przyjaciółka zgłodniała i nie wie co zjeść.
• Napisz jej, że może paelle i jak zrobi dobrą to ja wpadnę.
• Ona i gotowanie? Chyba lepiej ona i zakupy w supermarkecie.
• Ale to twoja przyjaciółka a ja bym coś zjadł. - westchnął
• Za bardzo się nią wysługujesz wiesz? Jak stare dobre małżeństwo.
• Wiem, wiem. Ale co zrobić jak to taka kochana jędza?
• Lepiej jej tego nie mów bo już nic nie dostaniesz od niej. - zaśmialiśmy się i zapłaciliśmy za naszą kawę wraz z ciachem, aby jechać do domu na coś dobrego co wynajdzie właśnie nasza przyjaciółka